دلایل دور بودن کراسفیت ایران از استانداردهای جهانی
زمان مطالعه ۶-۸ دقیقه
به قلم میثم روحانی، عضوی از خانواده کراسفیت ایران
28/08/2025
پیش مقدمه
کراسفیت طی چند سال اخیر در ایران طرفدارهای زیادی پیدا کرده و نسل جدیدی از ورزشکارها وارد این رشته شدن. با این حال وقتی سطح تمرینات و نتایج ورزشکاران ایرانی رو با کشورهای دیگه مقایسه می‌کنیم، فاصله‌ی قابل توجهی با استانداردهای جهانی دیده میشه
این فاصله به هیچ وجه ناشی از کمبود استعداد یا انگیزه نیست؛ اتفاقاً ورزشکاران ایرانی انگیزه و پشتکار زیادی دارن. مشکل اصلی در زیرساخت‌ها، کیفیت مربیگری، برنامه‌ریزی تمرینی و حتی فرهنگ ورزشی کشور نهفته‌ست. در این مقاله می‌خوایم دلایل اصلی این فاصله رو بررسی کنیم و ببینیم چرا کراسفیت ایران هنوز به استاندارد جهانی نزدیک نشده.
بخش اول – زیرساخت‌ها
یکی از مهم‌ترین دلایل عقب‌ماندن کراسفیت ایران از استاندارد جهانی، ضعف در زیرساخت‌هاست. باشگاه‌های کمی در کشور وجود دارن که تجهیزات کامل و استاندارد کراسفیت رو داشته باشن. خیلی از ورزشکارها مجبور هستن با وسایلی تمرین کنن که یا کیفیت پایین دارن یا اصلاً مخصوص کراسفیت طراحی نشده‌ان
از طرفی فضای سالن‌ها معمولاً کوچک و غیر تخصصی هست، در حالی که در دنیا باشگاه‌های کراسفیت استاندارد، هم از نظر ابعاد، هم تهویه، هم طراحی محیط، شرایط ایده‌آل رو فراهم می‌کنن. این ضعف زیرساختی باعث میشه ورزشکار ایرانی حتی اگر تمرکز و تلاش کافی داشته باشه، از نظر امکانات قابل مقایسه با همتایان خارجی خودش نباشه
این مشکل در شهرهای بزرگ مثل تهران و اصفهان کمی کمتر دیده میشه، اما در اکثر شهرستان‌ها شرایط خیلی سخت‌تره. بسیاری از باشگاه‌های شهرستان‌ها حتی تجهیزات پایه مثل ماشین‌های کاردیو (Rower، SkiErg، Bike) رو ندارن و سرمایه‌گذاری جدی هم برای تهیه این وسایل انجام نشده. همین موضوع باعث میشه ورزشکارهای شهرستانی، حتی اگر انگیزه و استعداد زیادی داشته باشن، از نظر امکانات تمرینی فاصله زیادی با رقبای خارجی خودشون داشته باشن
بخش دوم – دانش و مربیگری
یکی دیگه از دلایل اصلی فاصله کراسفیت ایران با استاندارد جهانی، مربوط به سطح دانش و مربیگریه. در کشورهای پیشرفته، مربیان کراسفیت مدام در حال آموزش و شرکت در دوره‌های رسمی بین‌المللی (CrossFit Level 2, 3) هستن و به منابع علمی و مقالات جدید به زبان انگلیسی دسترسی دارن. همین باعث میشه همیشه به‌روز باشن و بتونن ورزشکاران‌شون رو بر اساس جدیدترین متدها آماده کنن
اما در ایران، بیشتر مربی‌ها یا دسترسی به این منابع ندارن یا مهارت زبان انگلیسی کافی برای مطالعه مقالات تخصصی رو پیدا نکردن. به همین دلیل برنامه‌های تمرینی اغلب قدیمی و بر پایه تجربه‌های شخصی طراحی میشن
از طرفی تجربه کار کردن با ورزشکاران در سطوح مختلف، که در خارج از ایران به شکل گسترده وجود داره، در کشور ما کمتر دیده میشه. تعداد کمی از مربیان داخلی فرصت اینو داشتن که با ورزشکاران حرفه‌ای و بین‌المللی کار کنن و همین موضوع باعث میشه عمق دانش عملی و تحقیقاتی کمتر باشه
این فاصله آموزشی و تجربی به مرور زمان باعث میشه ورزشکاران ایرانی حتی با استعداد و تلاش زیاد، نتونن به استانداردهای جهانی نزدیک بشن. برای پر کردن این شکاف، نیاز به سرمایه‌گذاری روی آموزش مربیان، یادگیری زبان انگلیسی و دسترسی آزادتر به منابع علمی داریم.
بخش سوم – برنامه‌ریزی تمرینی و ریکاوری
یکی از اصلی‌ترین تفاوت‌های ورزشکاران ایرانی با ورزشکاران حرفه‌ای دنیا، در نوع برنامه‌ریزی تمرینی و اهمیت به ریکاوریه. در ایران خیلی وقت‌ها تمرکز فقط روی حجم بالای تمرینات گذاشته میشه. ورزشکار احساس می‌کنه هر چه بیشتر تمرین کنه، نتیجه بهتری می‌گیره. در حالی که در سطح جهانی، تمرین هوشمندانه و علمی همیشه بالاتر از صرفاً زیاد تمرین کردنه
برنامه‌های تمرینی استاندارد جهانی به صورت دوره‌بندی‌شده (Periodization) طراحی میشن: شامل فازهای مختلف قدرت، استقامت، مهارت و پیک تمرینی قبل از مسابقه. این دوره‌بندی به بدن فرصت میده تا هم پیشرفت کنه و هم ریکاوری کامل داشته باشه. در ایران کمتر شاهد چنین برنامه‌ریزی علمی هستیم و بیشتر برنامه‌ها به شکل کلیشه‌ای و بدون فازبندی مشخص طراحی میشن
برای مثال، در «سکو» ما در بخش ۱:۱ Coaching، سالیانه ۵ سایکل تمرینی مشخص داریم که با توجه به فصل تمرین و تقویم مسابقات طراحی شدن. این دوره‌بندی کمک می‌کنه ورزشکار نه‌تنها به پیک آمادگی درست در زمان مسابقه برسه، بلکه بین فصل‌ها زمان کافی برای ریکاوری و رشد هم داشته باشه
سایکل سالیانه سکو برای ورزشکاران ۱:۱
Build-Work-Prep-Compete-Off season
از طرفی ریکاوری معمولاً نادیده گرفته میشه. خواب کافی، تغذیه اصولی، آب‌رسانی، ریکاوری فعال و حتی ابزارهای مکمل مثل ماساژ، سونا یا آب سرد، بخش جدانشدنی برنامه‌های حرفه‌ای در دنیا هستن. اما در ایران اغلب ورزشکاران تنها به تمرین فکر می‌کنن و اهمیت خواب یا تغذیه مناسب رو دست‌کم می‌گیرن
یکی از اولین سوالات و موضوعات بحث من در مشاوره اولیه با ورزشکاران همین موضوع تغذیه و سبک زندگی هست و اشکال در این بخش باعث میشه سطح عملکرد پایین‌تر بیاد و بدن در بلندمدت فرسوده بشه
بخش چهارم – فرهنگ و جامعه ورزشی
یکی از موانع مهمی که در گذشته جلوی رشد ورزشکاران ایرانی رو گرفته، عملکرد ارگان‌های ورزشی بوده. به جای حمایت، بعضی از این نهادها بیشتر به‌عنوان مانع عمل کردن و عملاً سنگ جلوی پای ورزشکارها می‌ذاشتن. این نگاه محدودکننده سال‌ها جلوی پیشرفت کراسفیت در ایران رو گرفت
با این حال تغییرات اخیر، به‌ویژه شکل‌گیری جدید انجمن کراسفیت، می‌تونه بسیار مثبت و موثر باشه. انجمن می‌تونه چارچوب‌های رسمی‌تر برای برگزاری مسابقات و حمایت از ورزشکاران فراهم کنه و مسیر آینده این رشته رو هموارتر کنه
اگر با نسل اول و دوم کراسفیت ایران آشنا باشید (از جمله خود من)، به‌وضوح می‌بینید که تعداد ورزشکارانی که هنوز به‌صورت حرفه‌ای تمرین و رقابت می‌کنن و صرفاً به مربیگری بسنده نکردن، کمتر از انگشتان یک دست هست. این آمار نشون میده که نبود حمایت، زیرساخت و فرهنگ درست، چه‌قدر در حفظ و رشد استعدادها تاثیر منفی گذاشته
بنابراین، اصلاح فرهنگ و ایجاد حمایت واقعی در سطح جامعه و ارگان‌های ورزشی، یکی از کلیدی‌ترین گام‌ها برای نزدیک‌شدن به استانداردهای جهانی خواهد بود
بخش پنجم – حمایت مالی و سازمانی
حمایت مالی و سازمانی یکی از ستون‌های اصلی رشد ورزشکاران در سطح جهانیه. در کشورهای دیگه، ورزشکاران حرفه‌ای کراسفیت معمولاً اسپانسر دارن؛ از برندهای پوشاک ورزشی و تجهیزات گرفته تا مکمل‌های غذایی. این حمایت باعث میشه ورزشکار بدون دغدغه مالی بتونه روی تمرین، تغذیه و ریکاوری تمرکز کنه
اما در ایران، تقریباً هیچ سیستم حمایتی پایدار و جدی وجود نداره. ورزشکارها اغلب مجبور میشن تمام هزینه‌ها رو خودشون بپردازن: از حق عضویت باشگاه و تهیه تجهیزات گرفته تا رژیم غذایی، مکمل، سفر به مسابقات داخلی و خارجی. این شرایط باعث میشه بسیاری از استعدادها در همان سال‌های اول مسیر ورزشی، به دلیل مشکلات مالی، قید ادامه حرفه‌ای رو بزنن
به عنوان مثال، من شخصاً تا امروز در بیش از ۱۰ رقابت بین‌المللی در اروپا، آسیا و آمریکا شرکت کرده‌ام و تمامی هزینه‌ها از پس‌انداز و درآمد شخصی خودم بوده است. فکر نمی‌کنم حتی یک نفر بتواند ادعا کند که طی ۴–۵ سال گذشته، ۱ دلار برای حمایت از من پرداخت کرده است. این نشان می‌دهد که فشار مالی روی ورزشکاران حرفه‌ای چقدر سنگین است و چه‌طور نبود حمایت، مسیر پیشرفت را سخت می‌کند
با این حال، تغییرات اخیر دلگرم‌کننده بوده است. به‌ویژه قانون جدیدی که توسط انجمن کراسفیت و با مدیریت جناب نصیر شلال تصویب شده مبنی بر حمایت از ورزشکاران در مسابقات بین‌المللی، می‌تواند نقطه عطفی باشد. اگر این حمایت‌ها واقعی و عملیاتی شوند، می‌توان امید داشت که نسل جدید ورزشکاران ایرانی در مسیر حرفه‌ای با مشکلات کمتری روبه‌رو شوند و فرصت بیشتری برای رقابت در سطح جهانی پیدا کنند
نتیجه‌گیری
کراسفیت ایران پر از استعداد و انگیزه است، اما نبود زیرساخت‌های استاندارد، فاصله در سطح دانش و مربیگری، ضعف در برنامه‌ریزی و ریکاوری، کمبود فرهنگ حرفه‌ای و جامعه‌ی حمایتی، و در نهایت فقدان حمایت‌های مالی و سازمانی باعث شده که ورزشکاران ایرانی هنوز از استاندارد جهانی فاصله داشته باشند
با این حال، تغییرات مثبت در سال‌های اخیر ــ مثل تشکیل انجمن کراسفیت و قوانین حمایتی جدید ــ می‌تواند نقطه‌ی شروعی برای آینده‌ی بهتر باشد. اگر این مسیر درست ادامه پیدا کند و در کنار آن مربیان، باشگاه‌ها و برندها نقش جدی‌تری بگیرند، قطعاً نسل بعدی ورزشکاران ایرانی می‌توانند جایگاه واقعی خود را در سطح بین‌الملل به دست بیاورند
«سکو» دقیقاً با همین هدف شکل گرفته است: پر کردن بخشی از این شکاف. ما با ارائه‌ی برنامه‌های علمی، دوره‌بندی‌شده و رقابتی، و با نگاه ویژه به ریکاوری، تلاش می‌کنیم ورزشکار ایرانی به همان استانداردهایی دسترسی داشته باشد که همتایان خارجی‌اش دارند. از ورزشکار برای ورزشکار؛ این فلسفه‌ی سکو است. آینده‌ی کراسفیت ایران در گرو همین تغییرات است و ما آماده‌ایم اولین قدم‌ها را محکم برداریم